اسراری کمتر شنیده شده از قبل از تولد و نحوه تولد حضرت فاطمه زهرا (س)
تاریخ انتشار: ۲۲ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۸۳۲۱۸۹
بنا بر اهمیت و نقش «درخت طوبی» در زمان تولد و ازدواج حضرت فاطمه (س)، توضیح مختصری در مورد این درخت و ارتباط آن با صدّیقه طاهره در پایان بخش اول آورده شده است.
این مقاله مشتمـل بر دو بـخش می‌باشد.
بخـش اول: اسرار قبل از تولد تا زمان تولد (شامل ۷ نکته)
و بخش دوم: اسرار، کیفیت و نکات مربوط به حین تولد (شامل ۹ نکته)
فاطمه زهرا (س) همچون لیلةالقدر، حضوری مستمر، کارآمد و تأثیرگذار در همة عرصه‌های هستی دارد و ظرف وجودش ظرف تحقق اراده و مشیت الهی و افاضه فیض ربوبی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
اشرف انبیا، پیامبر خاتم (ص)، در هنگام وداعش با سرای خاکی و فانی، نسخه‌ای جاودانه، یعنی قرآن و اهل‌بیت خویش را، برای تمام درد‌های انسانیّت، به جای نهاد و با تمام وجود فرمود: «انّی تارکٌ فیکُم الثّقلین» تا هرگونه شک و تردید را از اذهان بشریت پاک کند و به ما بگوید که هر نوع تمسّکی به غیر این دو مصداق، پناه‌بردن به «اَوهَنُ البیوت» (عنکبوت:۴۱) است و نتیجه‌ای جز سقوط در «جُرُفٍ هارٍ» (پرتگاهی سست و نرم) (توبه:۱۰۹) در پی نخواهد داشت.
عصارة بهشت با توجه به اصطلاح معروفِ «اهلُ‌البیت اَدری بِما فی البَیتِ»، برای پی‌بردن به راز و رمز‌های این خاندان، راهی جز پناه بردن به کلام خود ایشان نیست و بقیّه سخنان و جملات، یار شدن با ظنّ خویش است، و ره بردن به راز لیلة قدر و سِرّ مستودع، تقوای بیرونی می‌طلبد و امداد الهی و برای پای چوبین تقوای ما، کاری است بس سخت و طاقت‌فرسا.
قلم‌زدن در مورد «اَمَة الله» (کنیز خداوند/ بندة ویژه) (ابن شاذان قمی، ۱۴۰۷ ق، ص ۸۷)، اذن الهی می‌طلبد و جرئتی اسداللهی، و خلق را یارای ادراک مقام علمی و عملی فاطمه زهرا (س) نیست و معرفت به کنه شخصیت فاطمه (س) میسور احدی نیست؛ که آن انسان کامل را باید انسان کامل بشناسد و بشناساند. از این‌رو، برای پی‌بردن به اسرار عصاره هستی، از کلام رسول‌الله (ص) و اهل‌بیت آن حضرت کمک می‌گیریم.
در بررسی ابعاد شخصیت «حضرت فاطمه، ولیدة الاسلام» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۴۳، ص ۱۰۷)، موضوع تولد ایشان یکی از جنبه‌های رازگونه و پیچیده‌ای است که دارای برنامه‌ریزی طولانی بوده است. همان‌گونه که زندگی کوتاه دنیوی آن بانو هنوز سرشار از ناگفته‌های زیاد است و نامعلوم بودن مدفن شریف او سال‌هاست دل عاشقان را داغدار ساخته، و قدرش همچون قبرش ناشناخته مانده، تولد او نیز سِرِّ غامض و سر به مُهری است که فقط نکاتی از آن از طریق سخنان فرزندان بزرگوارش به ما رسیده و برای شنیدن همین نکات هم، ظرف ذهن ما، بسی کوچک و کم‌حجم است.
در این مقاله بر آنیم که اندکی به فضای پُر از عطر یاس تولد شفیعه روز جزا، انسیه حوراء، قدمی بگذاریم، به آنها نگاهی بیندازیم، چشم‌هایمان را بر هم نهیم و بار دیگر از اعماق وجود فریاد بزنیم: اللهم صَلِّ علی فاطمةَ و أبی‌ها و بَعلِها و بَنی‌ها و السِّر المُستودعِ فیها. در مسیر رشد انسان، عوامل مهمی اثرگذارند. مجموع این عوامل باعث می‌شوند فردی در مسیر تکامل قرار گیرد. هرچه این عوامل، از مایه‌های قوی‌تری برخوردار باشند، فرد در ابعاد مادی و معنوی تکامل بیشتری می‌یابد. عوامل وراثتی پدر و مادر، شرایط انعقاد نطفه و تولّد، خانواده و تربیت فرد و سرانجام ازدواج، از مهم‌ترین اینهاست.
در بررسی شخصیت افراد برتر، تحلیل عوامل مزبور موجب می‌گردد به جوانب درونی آنها راهی پیدا کنیم. با درنظرگرفتن این نکته، هر چه این افراد در سطح بالاتری قرار گرفته باشند، این عوامل با اهمیت‌تر و پیچیده‌تر می‌گردد و وقتی مسئله مربوط به «دعائم‌الدین» (شیخ صدوق، ۱۴۱۳ ق، ج ۲، ص ۵۹۱)، بزرگان دین و پایه‌ها و ستون‌های اصلی اسلام می‌رسد ـ که مبحث عصمت برای آنها طرح می‌شود ـ موضوع حساسیت فوق‌العاده‌تری می‌یابد و نیاز به سند‌های محکمی دارد.
در مسیر برنامه‌ریزی‌شدة الهی برای تولد حضرت فاطمه (س)، دو بخش قابل بررسی است:
بخش اول: اسرار پیش از تولد تا زمان تولد.
بخش دوم: اسرار، کیفیت و نکات مربوط به هنگام تولد.
بر اساس حکمت الهی، تولد دختری که تکمیل‌کنندة موضوع نبوت و پایه‌گذار مسئلة امامت است و به القاب «امّ ابیها» و «اُمُومَة الائمّه» (همان) مُزیَّن شده، نیازمند مقدماتی است که در صورت فراهم نشدن مُقدِّمات، کار به سرانجام نمی‌رسد و به هدف نایل نمی‌شود. دربارة اینکه خلقت نوری پنج تن آل عبا قبل از آفرینش حضرت آدم (ع) صورت گرفته، احادیث فراوانی آمده است (شیخ صدوق، ۱۳۷۸ ق، ج ۱، ص ۳۰۶/ جزایری، ۱۴۰۴ ق، ص ۳۹) و همچنین در موضوع خطاب خداوند به پیامبر (ص) و علی (ع) با عبارت «لولا فاطمة لَمَا خلقتُکُما» (شریف کاشانی، ۱۳۸۳، ص ۱۲۳/ نمازی، ۱۴۱۹ ق، ج ۸، ص ۲۴۳) نیز مسئله جزئی‌تر می‌شود.
در زیارتی، که به نوعی شرح «شجرة النُبُوَّة» است این‌گونه آمده: «فَهُم شَجرةٌ، أصلُها النَّبی، فرعُها الوصی و لقاحُها النُّور الفاطمی» (عاملی کفعمی، ۱۴۰۵ ق، ص ۷۳۷)؛ آنها (خاندان پیامبر) درختی هستند که پیامبر (ص) تنة آن و حضرت علی (ع) شاخه آن و نور وجود حضرت فاطمه، بارورکننده درخت نبوت است. اما در زمینة مقدمات تولد فاطمه (س) در زمان حیات پیامبر اکرم (ص) اختصاصاً مواردی وجود دارد که بسیار قابل تأمّل است.
حضرت فاطمه از نسل فردی است که خداوند درباره او فرموده است: «خلقت الاشیاء لاجلک و خلقتک لاجلی» (موسوی سبزواری، ۱۴۰۹ ق، ج ۸، ص ۱۰۰/ آملی، ۱۴۲۲ ق، ج ۱، ص ۵۴۸)؛ همه چیز‌ها را برای تو، و تو را برای خودم آفریدم. در این بیان نورانی عظمت وجودی پیامبر (ص) به تصویر کشیده شده است، هرچند عقول ما از درک کُنه آن ناتوان و عاجز است.
پیامبری که از حیث جسمی و نژادی نیز، به برترین قبیله و تیره اعراب منتسب است و به «نبیّ قُرشی» (بحرانی، ۱۴۱۶ ق، ج ۳، ص ۳۸۵) معروف است، وجود نازنین فاطمه (س) را «بِضعة» (پارة گوشت) خود می‌داند. (شیخ صدوق، ۱۴۰۴ ق، ج ۳، ص ۱۰۲/ شیخ طوسی، ۱۴۱۴ ق، ص ۲۴/ طبری، ۱۳۸۳ ق، ص ۷۰/ مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۴۳، ص ۲۳، ح ۱۷)
۱. اسرار قبل از تولد تا زمان تولد
این موضوعات و نکات، مواردی است که در احادیث بیان شده است و هدف ما در این گفتار، بحث سندی احادیث نیست؛ چراکه پرداختن به آن مجالی گسترده‌تر و فرصت دیگری می‌طلبد. غالب این موارد که در احادیثی با مضامین مشترک بیان شده، مورد اعتماد و وثوق علمای شیعه قرار گرفته است. محور کار، حدیثی است که علامه مجلسی آن را با سند مُفَضَّل بن عمر جعفی از قول امام صادق (ع) بیان کرده است.
۱-۱. بشارت خداوند به وجود حضرت فاطمه (س) در معراج
پیش از تولد حضرت فاطمه (س)، خداوند در معراج بشارت تولد ایشان را به نبی خاتم داده و فرموده بود: «یَا مُحَمَّد! إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی یُبَشِّرُکَ بِفَاطِمَةَ مِنْ خَدِیجَةَ بِنْتِ خُوَیْلِدٍ...»؛ای پیامبر! خداوند [ولادت]فاطمه را از خدیجه دختر خویلد به تو بشارت می‌دهد. (فرات کوفی، ۱۴۱۰ ق، ص ۲۱۱/ مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۸، ص ۱۵۱)
بشارت پیامبر (ص) به وجود مقدس حضرت فاطمه (س)، آن هم در معراج، خود به تنهایی گویای اهمیت موضوع تولّد ایشان است و می‌توان به جرئت گفت: این مسئله، یکی از مسائل حیاتی دنیای اسلام و مسلمانان می‌باشد که می‌بایست از طرف خداوند در آن موقعیت به پیامبر (ص) نوید داده شود. نکتة دیگر در این حدیث این است که خداوند نام مبارک «فاطمه» را نیز پیش از ولادت برای او تعیین کرده است. در مورد نام «فاطمه» وجه تسمیه‌های مختلفی بیان شده؛ از جمله رسول خدا (ص) فرمود: «لِاَنّها فُطِمَتْ هِیَ وَ شیعتُها و ذُرّیتُها مِنَ النّار» (طبری، ۱۳۸۳ ق، ص ۱۴۹ و ص ۶۰/ اربلی، ۱۳۸۱ ق، ج ۱، ص ۴۶۴)؛ زیرا او، شیعیان و ذُرّیه‌اش را از آتش باز داشته و برکنار شده‌اند.
۲-۱. دوری گزیدن پیامبر (ص) از خدیجه (س)
خداوند به پیامبر دستور می‌دهد که باید چهل شبانه‌روز از خدیجه (س) دوری گزیند. در بخشی از حدیث آمده است: «النَّبِیُّ (ص) جَالِسٌ بِالْأَبْطَحِ وَ مَعَهُ عَمَّارُ بْنُ یَاسِرٍ وَ الْمُنْذِرُ بْنُ الضَّحْضَاحِ وَ أَبُو بکر وَ عُمَرُ وَ عَلِیُّ بْنُ أَبِیطَالِبٍ وَ الْعَبَّاسُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ وَ حَمْزَةُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ إِذْ هَبَطَ عَلَیْهِ جَبْرَئِیلُ فِی صُورَتِهِ الْعُظْمَی قَدْ نَشَرَ أَجْنِحَتَهُ حَتَّی أَخَذَتْ مِنَ الْمَشْرِقِ إِلَی الْمَغْرِبِ فَنَادَاهُ یَا مُحَمَّدُ الْعَلِیُّ الْأَعْلَی یَقْرَأُ عَلَیْکَ السَّلَامَ وَ هُوَ یَأْمُرُکَ أَنْ تَعْتَزِلَ عَنْ خَدِیجَةَ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۱۶، ص ۷۸)
ترجمه: پیامبر (ص) در ریگزار ابطح با عمار یاسر، منذر بن ضخضاح، ابوبکر، عمر، علی ابن ابی‌طالب (ع)، عباس بن عبدالمطلب و حمزة بن عبدالمطلب نشسته بودند. ناگهان جبرئیل در صورت عظیمش بر او فرود آمد؛ بال‌هایش را از مشرق تا مغرب گسترانیده بود. پس ندا داد:ای پیامبر بزرگوار! خداوند بر تو سلام می‌فرستد و به تو دستور می‌دهد که چهل روز از حضرت خدیجه فاصله بگیری.
در این قسمت از حدیث دو نکته قابل تأمل است:
اول اینکه جبرئیل با هیبت اصلی خود (با بال‌های گسترده) بر پیامبر (ص) فرود آمد. این مسئله نشان می‌دهد که حامل پیامی بسیار مهم برای پیامبر (ص) بوده است؛ همچنان‌که برای اعلام امر رسالت هم با هیبت کامل بر رسول‌الله (ص) ظاهر شد. (ر. ک: تفاسیر، ذیل سورة علق)
نکتة دوم، واژة «یَأْمُرُکَ» (خداوند به تو دستور می‌دهد) است. این نکته، متضمِّن این معناست که دستور لازم‌الاجرا و دارای وجوب فوری است؛ چراکه خداوند از عشق فراوان پیامبر (ص) و خدیجه به یکدیگر آگاه بود و می‌دانست چنین دستوری بر آن دو حضرت سنگین و مشقّت‌بار است. از این‌رو، در ادامة حدیث آمده است: «فَشَقَّ ذَلِکَ عَلَی النَّبِیِّ (ص) وَ کَانَ لَهَا مُحِبّاً وَ بِهَا وَامِقاً» (همان)؛ پس، آن بر پیامبر (ص) سنگین و سخت آمد؛ چراکه او عاشق و دلباخته همسر وفادار خویش بود.
ولی چون دستور، دستور الهی و لازم‌الاجرا بود، پیامبر (ص) بر انجام آن لحظه‌ای درنگ نکرد و از همان لحظه امر الهی را شروع نمود، بدون اینکه واقعیت امر را به حضرت خدیجه اطلاع دهد. از این‌رو، آن حضرت در روزهای آخر دوره، عمار یاسر را به خدمت خدیجه (س) فرستاد و به او فرمود به خدیجه بگو: «یَا خَدِیجَةُ لَا تَظُنِّی أَنَّ انْقِطَاعِی عَنْکِ [هِجْرَةٌ]وَ لَا قِلًی وَ لَکِنْ رَبِّی عَزَّ وَ جَلَّ أَمَرَنِی بِذَلِکَ لتنفذ [لِیُنْفِذَ]أَمْرَهُ فَلَا تَظُنِّی یَا خَدِیجَةُ إِلَّا خَیْراً فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَیُبَاهِی بِکِ کِرَامَ مَلَائِکَتِهِ کُلَّ یَوْمٍ مِرَاراً» (همان)؛ گمان نکن که من از تو بریده و تو را رها کرده‌ام، بلکه پروردگارم برای اجرای آن به من دستور فرموده است. در آن خیر بیندیش؛ خداوند هر روز به وجود تو به بزرگان فرشته‌ها افتخار می‌کند. لازم به ذکر است که حضرت خدیجه نیز در همین ایام به دستور پیامبر (ص) در منزل مانده بود و نمونة بارز آیة «و قَرنَ فی بُیُوتِکُنَّ» (احزاب:۳۳) در این ایام و در تمام عمر بود، و برای دوری پیامبر (ص) در حزن و نگرانی بود.
۳-۱. روزه گرفتن و قیام و عبادت شبانه در طول مدت چهل شبانه‌روز
در بخشی از حدیث آمده است: «فَأَقَامَ النَّبِیُّ (ص) أَرْبَعِینَ یَوْماً یَصُومُ النَّهَارَ وَ یَقُومُ اللَّیْلَ» (همان)؛ پیامبر در این چهل روز، روزه‌دار بود و در شب به عبادت می‌پرداخت. او باید چهل شبانه‌روز، یادآور اربعین میقات حضرت موسی (ع) (بقره:۵۱) با تمام مشکلات آن زمان و مسائل روزمره نوپای اسلام، در عبادت و بندگی سپری نماید. مگر چه موضوع مهمی قرار است صورت گیرد؟
نکتة مهم و قابل تأمّل دیگر اینکه این ایّام را پیامبر (ص) در چه مکانی سپری کرد؟ در حدیث، بیان شده که پیامبر در پیغام خود به حضرت خدیجه (س) می‌فرماید: «فَإِنِّی فِی مَنْزِلِ فَاطِمَةَ بِنْتِ أَسَدٍ.» (همان)؛ یعنی در منزل فاطمه بنت اسد، مادر اسدالله الغالب، امیر‌المؤمنین، علی (ع)، همسر آیندة بنت محمد رسول‌الله (ص) (در خانه اگر کس است، یک نکته بس است!)
۴-۱. پایان چهل روز، نزول جبرئیل و میکائیل برای تحفة الهی
پس از سپری شدن «فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ»، جبرئیل، فرود آمد و گفت: «یَا مُحَمَّدُ الْعَلِیُّ الْأَعْلَی! یُقْرِئُکَ السَّلَامَ وَ هُوَ یَأْمُرُکَ أَنْ تَتَأَهَّبَ لِتَحِیَّتِهِ وَ تُحْفَتِهِ. قَالَ النَّبِیُّ (ص) یَا جَبْرَئِیلُ وَ مَا تُحْفَةُ رَبِّ الْعَالَمِینَ وَ مَا تَحِیَّتُهُ قَالَ لَا عِلْمَ لِی...» (همان)؛ای پیامبر بزرگوار! خداوند به تو درود می‌فرستد و به تو دستوری می‌دهد که برای هدیه و تحفه او آماده شوی. پیامبر به او گفت: تحفة پروردگار چیست؟ جبرئیل گفت: من به آن آگاهی ندارم، در آن وقت، میکائیل فرود آمد و با او ظرفی بود که با پارچه‌ای از سندس [یا استبرق]پوشیده شده بود، آن را جلوی پیامبر گذارد.
در قسمتی از حدیث آمده که جبرئیل در جواب سؤال پیامبر (ص) در مورد تحفة الهی، این جمله را بیان کرد: «لا علمَ لی.» این چه تحفه‌ای بود که جبرئیل، مأمور خبر‌های غیبی خداوند، نسبت به ماهیّت آن اظهار بی‌اطلاعی می‌کند؟ همان‌گونه که در زیارتش به آن اشاره شده است: «فاطمةُ بنتُ رسول‌الله وَ بِضعَة لَحمِهِ و صَمیم قَلبِهِ و فَلذَة کبدِهِ وَ التَّحیة مِنکَ لَهُ وَ التُحفة» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۱۰۰، ص ۲۰۰، سطر ۱۵)؛ فاطمه دختر رسول خدا، پارة تن او و قوام قلب، پارة جگرش و آنکه هدیه و تحفه پروردگار برای پیامبر بود.
«وَ لَها لیسَ نَواله الّا نَوالَ اللهِ عَمَّ نَوالَهُ»؛ برای آن حضرت (زهرا (س)) عطا و بخششی است که بالاتر از آن نیست، مگر عطا و بخشش خداوندی که بخشش او همگانی است. (مستنبط، ۱۳۸۷ ق، ج ۱، ص ۴۲۷) نزول میکائیل، فرشته رزق و روزی، از نکات قابل تأمّل در این موضوع است. فرود دو فرشته برای انجام یک امر الهی، یکی حامل پیام و یکی حامل هدیة الهی، همه عظمت یک موضوع را می‌رساند. قرار است چه اتفاقی بیفتد؟
۵-۱. افطار با غذای مخصوص دربار الهی، معجونی از بهشت
جبرئیل به پیامبر گفت: پروردگار به تو دستور می‌دهد که از این غذا افطار کنی. «کَشَفَ الطَّبَقَ فَإِذَا عِذْقٌ مِنْ رُطَبٍ وَ عُنْقُودٌ مِنْ عِنَبٍ فَأَکَلَ النَّبِیُّ (ص) مِنْهُ شِبَعاً وَ شَرِبَ مِنَ الْمَاءِ رِیّاً وَ مَدَّ یَدَهُ لِلْغَسْلِ فَأَفَاضَ الْمَاءَ عَلَیْهِ جَبْرَئِیلُ وَ غَسَلَ یَدَهُ مِیکَائِیلُ وَ تَمَنْدَلَهُ إِسْرَافِیلُ ارْتَفَعَ فَاضِلُ الطَّعَامِ مَعَ الْإِنَاءِ إِلَی السَّمَاءِ» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۱۶، ص ۷۹)؛ ظرف را آشکار ساخت. در آن، خوشه‌ای خرمای تازه و خوشه‌ای انگور بود. رسول خدا (ص) از آنها میل فرمودند. بعد از آن، آب نوشید تا سیراب شد. پس اراده فرمود دست‌های خود را بشوید؛ جبرئیل بر دست‌هایش آب ریخت، میکائیل آن را شست‌وشو داد و اسرافیل با دستمالی خشک کرد. آنگاه اضافة غذا را با ظرف آن به طرف آسمان بردند.
نکته اول: یکی دیگر از فرشتگان الهی، یعنی اسرافیل، به عنوان یک خدمتکار در این زمان و برای این موضوع حضور یافته است.
نکته دوم: در بخشی از حدیث آمده که حضرت علی (ع) می‌فرمایند: روش پیامبر (ص) این بود که هنگام افطار به من دستور می‌داد در را باز کنم تا اگر کسی می‌خواست غذا بخورد، وارد شود؛ ولی در آن شب به من فرمودند: کنار در بنشین و کسی را راه نده؛ زیرا خوردن این طعام بر غیر من حرام است. (همان) پس می‌توان گفت: این غذا نه تنها با غذا‌های دنیایی بسیار فرق داشت، بلکه در میان مائده‌های الهی نیز غذای مخصوص دربار الهی بود.
نکته سوم: در مورد نوع غذایی که باعث انعقاد نطفة وجود حضرت زهرا (س) در جسم پیامبر (ص) گردید، چندین نظر بیان شده است:
۱. خرما و انگور (همان)؛
۲. سیب بهشتی از درخت طوبی (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۴۳، ص ۵، حدیث ۴ و ۵)؛
۳. آمیخته‌شدن عرق جبرئیل (فرات کوفی، ۱۴۱۰ ق، ص ۳۲۱)؛
۴. خرما به تنهایی (شیخ صدوق، ۱۴۰۴ ق، ص ۴۶۰/ طبرسی، ۱۳۷۲ ش، ص ۴۰۸).
از میان موارد فوق، سیب بهشتی از بقیه اهمیت و شهرت بیشتری دارد. از همین‌روست که در زیارت‌نامه آن حضرت، ایشان را «تفاحة الفردوسِ و الخُلدِ» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۹۷، ص ۱۹۹، باب زیارت فاطمه (س)) خطاب قرار می‌دهیم؛ یعنی سیب بهشتِ فردوس و خلد. اما می‌توان این نکته را نیز عنوان نمود که هر سه مورد یعنی سیب، انگور و خرما از بهشت برای پیامبر (ص) آمده بود و با توجه به دو نکته، می‌توان بین هر سه میوه جمع نمود:
الف. از مهم‌ترین درختان بهشتی، درخت «طوبی» است. در فرمایش امام رضا (ع) خطاب به اباصلت آمده است: «إنَّ شجرةَ الجَنَّةِ تَحمِلُ أنواعاً... وَ لَیست کَشَجرةِ الدُّنیا» (شیخ صدوق، ۱۳۷۸ ق، ج ۱، ص ۳۰۶/ جزایری، ۱۴۰۴ ق، ص ۳۹)؛ همانا درخت بهشتی انواع میوه‌ها را دارد و مانند درخت دنیایی نیست. بنابراین، درخت طوبی می‌تواند هر نوع میوه‌ای را دربر داشته باشد.
ضمن اینکه در برخی از روایات، نام اختصاصی از میوه برده نشده و فقط اشاره شده که جبرئیل از میوه‌های طوبی به پیامبر (ص) دادند؛ مانند این حدیث: هنگامی که عایشه به بوسیدن مکرّر حضرت فاطمه (س) توسط پیامبر اعتراض کرد، رسول خدا به او فرمودند: «یَا عَائِشَةُ! إِنِّی لَمَّا أُسْرِیَ بِی إِلَی السَّمَاءِ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَأَدْنَانِی جَبْرَئِیلُ مِنْ شَجَرَةِ طُوبَی وَ نَاوَلَنِی مِنْ ثِمَارِهَا فَأَکَلْتُهُ فَحَوَّلَ اللَّهُ ذَلِکَ مَاءً فِی ظَهْرِی فَلَمَّا هَبَطْتُ إِلَی الْأَرْضِ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ» (قمی، ۱۳۶۷ ش، ج ۱، ص ۲۱ و ۳۶۵/ مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۱۸، ص ۳۶۴، باب إثبات المعراج)؛ای عایشه! هنگامی که به معراج رفتم، به بهشت وارد شدم. جبرئیل مرا به نزدیک درخت طوبی برد و از میوه‌های آن به من داد. پس آن را خوردم. خداوند آن را به آبی در پشت من تبدیل کرد و هنگامی که به زمین فرود آمدم در اثر مواقعه با خدیجه، به فاطمه باردار گشت.
ب. خوردن این میوه‌ها در مراحل مختلف صورت گرفته است. در معراج، بحث میوة سیب و درخت طوبی برای پیامبر (ص) مطرح شده و بعد از آن، در زمین رطب و انگور، و در جمع باعث ایجاد نطفة آن بانوی اسلام گردیده است و به نظر می‌آید آمیختگی عرق جبرئیل در موقع حمل آن غذا صورت گرفته باشد نه به عنوان یکی از اجزای اصلی.
۶-۱. تعجیل پیامبر (ص) در مواقعه با حضرت خدیجه (س) به امر الهی
پس از آنکه پیامبر از آن غذای بهشتی و الهی خورد، برخاست تا برای نماز آماده شود. جبرئیل او را از نمازخواندن منع نمود و به او فرمود: «الصَّلَاةُ مُحَرَّمَةٌ عَلَیْکَ فِی وَقْتِکَ حَتَّی تَأْتِیَ إِلَی مَنْزِلِ خَدِیجَةَ فَتُوَاقِعَهَا فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ آلَی عَلَی نَفْسِهِ أَنْ یَخْلُقَ مِنْ صُلْبِکَ فِی هَذِهِ اللَّیْلَةِ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً فَوَثَبَ رسول‌الله (ص) إِلَی مَنْزِلِ خَدِیجَةَ» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۱۶، ص ۷۹)؛ اکنون وقت نماز نیست، بلکه باید به خانة خدیجه روی و با وی همبستر گردی. خداوند اراده فرمود که امشب از صلب شما فرزندی پاک بیافریند. رسول خدا (ص) به دنبال این فرمان، فوری به طرف خانة خدیجه روان گردید.
از عبارت «وَثَبَ الی» (پرید، برجست) (خلیل جُر، ۱۳۷۶، ج ۲، ص ۲۱۶۰) می‌توان فهمید که امر الهی وجوب فوری داشته است و ثانیاً پیامبر (ص) به‌خاطر علاقة وافری که به همسر خویش داشت، به محض رخصت الهی برای دیدار حضرت خدیجه (س)، به منزل ایشان رفت؛ و این عشق دو طرفه بود؛ زیرا در حدیث آمده که حضرت خدیجه هنگامی که صدای پیامبر (ص) را شنید، با شادمانی و خوشحالی فروان در را باز کرد.
«قَالَتْ خَدِیجَةُ فَقُمْتُ فَرِحَةً مُسْتَبْشِرَةً بِالنَّبِیِّ (ص) وَ فَتَحْتُ الْبَابَ» (همان) پیامبر (ص) هر شب طبق عادت، در بدو ورود به خانه، وضو می‌ساخت و دو رکعت نماز مختصر می‌خواند، سپس در بستر قرار می‌گرفت؛ ولی در آن شب ظرف آبی طلب نکرد و برای نماز خواندن آماده نشد و این همان مطلب قبلی، یعنی سرعت و تعجیل در تنفیذ امر الهی را اثبات می‌کند. آری، امر الهی.
۷-۱. احساس بارداری در همان لحظات اول برای حضرت خدیجه (س)
در آن شب نورانی، نطفة حضرت فاطمه (س) به امر الهی از صلب نبوّت به رحم مُطهَّر منتقل شد و این نکتة مهمی بود که در جمله حضرت خدیجه، هویداست؛ اینکه برخلاف تمام انعقاد نطفه‌ها، حضرت خدیجه از همان لحظه متوجه باردار شدن خود گردید. «فَلَا وَ الَّذِی سَمَکَ السَّمَاءَ وَ أَنْبَعَ الْمَاءَ مَا تَبَاعَدَ عَنِّی النَّبِیُّ (ص) حَتَّی حَسِسْتُ بِثِقْلِ فَاطِمَةَ فِی بَطْنِی» (همان، ج ۱۶، ص ۸۰)؛ سوگند به آنکه آسمان را برافراشت و آب را از چشمه‌ها جاری ساخت، رسول خدا (ص) در آن شب از من دور نگردید، مگر اینکه سنگینی حمل فاطمه (س) را در وجود خود احساس کردم. یکی از بیشترین بحث‌هایی که در مورد حضرت فاطمه (س) مطرح شده است، تناسب ایشان با درخت طوبی است که به جرئت می‌توان گفت: میوه‌های درخت طوبی، اصل و اساس وجود مقدس حضرت فاطمه (س) را تشکیل داده‌اند؛ یعنی عصاره‌ای از بهشت.
نقش درخت طوبی در تولد حضرت زهرا (س)
به دلیل اهمیت موضوع و نقش طوبی در تولّد و ازدواج آن حضرت، به توضیح مختصری در مورد طوبی و چند نمونه احادیث آن اشاره می‌گردد. در زبان هندی و حبشی، طوبی یکی از نام‌های بهشت است. (مصطفوی، ۱۳۶۰ ش، ج ۷، ص ۱۵۲) و اصل مادة آن به معنای «دوری از آلودگی ظاهری و باطنی» است و متضاد آن «خَبُثَ» می‌باشد. (همان) مرحوم طبرسی در تفسیر خود، ده مورد معنی را در ذیل آن می‌آورد. (طبرسی، ۱۳۷۲ ش، ج ۶، ص ۴۴۷) در مجموع می‌توان گفت: هر کدام از آن موارد به جنبه‌ای از آن اشاره دارد. واژة «طوبی» به همراه مشتقاتش پنجاه بار در قرآن به کار رفته است. خود این واژه اختصاصاً در آیه ۲۹ رعد آمده است: «طوبی لَهُم و حُسنُ مَآب.»
توصیفات ظاهری «طوبی»
۱. در تفسیر حرف «ط»: «.. و اَمّا الطّاء فَطُوبی لَهم و حسنُ مَآب» (کلینی، ۱۳۶۵، ج ۲، ص ۲۳۹، باب المؤمن/ حرعاملی، ۱۴۰۹ ق، ج ۱۷، ص ۳۲۹)
۲. آفریده‌شدن آن مستقیماً توسط خداوند: «یا محمدُ: اَخبَرَنی عَن اَربَعةِ اَشیاء خَلَقَهُنّ بَیدِهِ و کَتَبَ التوراتَ بِیَدِهِ. قال: صَدَقتَ» (شیخ مفید، ۱۴۱۳ ق، ص ۴۴)
نیز حدیث: «.. اَنَّها شجرةٌ غَرَسَها اللهُُ بِیَدِهِ» (محدث نوری، ۱۴۰۸، ج ۷، ص ۴۲۲)؛ آن درختی است که خداوند آن را با دست خود نشانده است.
۳. دمیده‌شدن روح خداوند در آن: در روایتی آمده است: «نَفَخَ فیها من روحِهِ» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۲، ص ۳۱۷)، در آن، روح خودش را دمید.
در قرآن، آیة «نَفَختُ فیه مِن رُوحی» (حجر:۲۹) اختصاص به آفرینش انسان دارد که در این حدیث جای بسیار تأمُّل دارد.
۴. دربرگیرنده تمام نعمت‌های بهشتی: از عبدالله بن مسعود از قول پیامبر (ص) روایت شده است: «تحملُ کلُّ نعیمٍ خَلَقَ اللهُ عَزَّوجَلَّ لاهلِ الجنّةِ و انَّ عَلَیْها ثماراً بعَددِ النجوم...» (محدث نوری، ۱۴۰۸ ق، ج ۷، ص ۴۲۲)؛ [آن درخت]هر نعمتی را که خداوند ـ عزوجل ـ آن را برای اهل بهشت آفریده دربر دارد و بر آن میوه‌هایی است به تعداد ستارگان.
۵. جاری شدن چهار نهر از زیر آن: «.. مِنها اَربعةٌ اَنهارٍ ماءٌ و خَمْرٌ و عَسَلٌ و لَبَن» (همان)؛ از آن درخت چهار نهر از آب و شراب و عسل و شیر سرچشمه می‌گیرد. این خصوصیت در آیة ۱۵ سورة محمد (ص) در توصیف بهشت پرهیزگاران آمده است.
۶. دیده‌شدن شاخه‌های آن از سر دیوار‌های بهشت: «و انّ اغصانَها لُتری مِن وراء سُوَرِ الجَنَّة تَنبُتُ بالُحلی...» (مجلسی، ۱۴۰۴ ق، ج ۲، ص ۳۱۷)؛ شاخه‌های آن از دیوار‌های بهشت دیده می‌شود که با زیورآلات رشد کرده است.
۷. پوشش اهل بهشت از شکوفه‌های آن: ابن مسلم از رسول‌الله (ص) نقل می‌کند که فرمود: «شجرةٌ فی الجنّهِ مسیرهُ مِئَةُ سنةٍ و ثیابُ اهل الجنّهِ مِن اَکَمامِها...» (محمد بن حبّان ابوحاتم، ۱۴۱۴ ق، ج ۱۶، ص ۴۲۶)؛ درختی است در بهشت که مسیری صدساله دارد و لباس اهل بهشت از شکوفه‌های آن است.
۸. از بزرگ‌ترین درختان بهشت و جایگاه اختصاصی پیامبر (ص): پیامبر اکرم (ص) فرمود: «اِنّ اکبَرَ اشجارِها، شجرةُ طُوبی و خَیْمَتی تحتَها» (حقّی بروسوی، ج ۴ ص ۳۷۵)؛ بزرگ‌ترین درخت بهشت درخت طوبی است و خیمة من زیر آن است.
۹. عظمت و بزرگی آن: «.. طوبی فانّها شجرةٌ فی الجنَّةِ، ... ولو انّ طائراً طارَ من ساقِها لم یَبلُغ فرعَها حتی یَقتُلُه الهرمُ، علی کلِّ وِرقةٍ مٍنها ملکٌ یذکُرُ اللهََ و لیس فی الجنّةِ دارٌ، و فیها غُصنٌ من اغصانها...» (شیخ مفید، ۱۴۱۳ ق، ص ۳۵۸)؛ طوبی درختی در بهشت است که اگر پرنده‌ای از تنه آن پرواز کند به شاخه‌های آن نمی‌رسد، مگر اینکه پیری او را می‌میراند. بر هر برگی فرشته‌ای است که خداوند را ذکر می‌کند و شاخه‌های آن در تمام خانه‌های بهشتی وجود دارد.
همین مضمون از امام صادق (ع) نیز نقل شده، و نیز فرمود: اگر سواری تیزتک، صد سال در سایة آن رهنوردی کند، از سایة آن خارج نمی‌شود و اگر کلاغی برای رسیدن به اوج آن به پرواز در آید، به انتهای آن نمی‌رسد تا پیر گردد. (طبرسی، ۱۳۷۲ ش، ج ۶، ص ۴۴۷) توصیفات دیگری از آن درخت، از جمله جنس شاخه‌ها، تنه و تعداد شاخه‌ها، در احادیث آمده است. (شاذان بن جبرئیل، ۱۳۶۳، ص ۳۵)
طوبی در مقابل کار‌ها و اعمال ذیل به انسان مؤمن داده می‌شود:
۱. اطعام سه نفر از مسلمانان: (کلینی، ۱۳۶۵، ج ۲، ص ۲۰۰)؛
۲. راست‌گویی، امانت‌داری، وفای به عهد، صلة ارحام، ترحّم به ضعیفان، خوش‌اخلاقی و پیروی از علم (همان، ج ۲، ص ۲۳۹، باب المؤمن)؛
۳. درک فضیلت ماه رمضان و شعبان (محدث نوری، ۱۴۰۸ ق، ج ۷، ص ۵۴۲)؛
۴. اختصاص به اُمَّت پیامبرخاتم (ص): (طبرسی، [بی‌تا]، ص ۱۲، باب دوم)؛
۵. حب علی بن ابی‌طالب (ع) (طبری، ۱۳۸۳، ص ۳۶)؛
۶. تمسک به امر امام زمان (عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف) در زمان غیبت.
مظفر بن جعفر بن مظفر العلوی از امام صادق (ع) نقل می‌کند: «طوبی لِمَن تَمَسَّکَ بِاَمرنا فی غَیبةِ قائمِنا فلم یَزغْ قلبُه بعدَ هدایتِهِ» (شیخ صدوق، ۱۳۶۵، ج ۲، ص ۳۵۸)؛ درخت طوبی از آنِ کسی است که در زمان غیبت امام قائم ما به امر او توسل و تمسک جوید. پس قلب او بعد از هدایت، منحرف نشود. سپس امام صادق (ع) طوبی را درختی در بهشت معرفی می‌کند که اصل آن در خانه علی بن ابی‌طالب (ع) است.
منبع: برنا
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردیمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: حضرت زهرا روز مادر حدیث آمده دستور می دهد برای پیامبر شاخه های آن تو دستور حضرت فاطمه حضرت خدیجه درخت طوبی امام صادق رسول الله زمان تولد تولد حضرت ج ب ر ئ یل شیخ صدوق قابل تأم او فرمود امر الهی ه جبرئیل رسول خدا فرود آمد آن حضرت میوه ها آن درخت شاخه ها خ د یج ة د ایشان إ ل ی ال ف اط م ة ۱۴۰۴ ق
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۸۳۲۱۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«پدر قهوه»، سریال جدید مهران مدیری در شبکه نمایش خانگی
مهران مدیری قصد دارد سریال جدیدی با نام «پدر قهوه» را ویژه انتشار در نمایش خانگی تولید کند.
به گزارش همشهری آنلاین، به‌نظر می‌رسد مهران مدیری بعد از تلویزیون در شبکه نمایش خانگی پرکار می‌شود. او که چندین سریال و رئالیتی‌شو را برای شبکه نمایش خانگی ساخته حالا بعد از برنامه پرمخاطب «اسکار» به سراغ سریال جدید رفته است. شنیده شده سریال جدیدش که پدر قهوه نام دارد، قصه مردی را روایت می‌کند که مافیای قهوه در ایران است.
این سریال جدید در مراحل پایانی پیش‌تولید قرار دارد. به‌نظر می‌رسد یکی از پلتفرم‌ها سرمایه‌گذار اصلی سریال است و این سریال بعد از پایان در فیلم‌نت پخش می‌شود. مدیری مانند دیگر سریال‌هایش، در کار جدیدش بازی می‌کند و شنیده شده ژاله صامتی و سام درخشانی هم از دیگر بازیگران سریال هستند. نام پدر قهوه یکی دیگر از سریال‌های مدیری با عنوان «قهوه تلخ» را به یاد مخاطبان می‌اندازد؛ سریالی که در زمان پخش با استقبال مخاطبان روبه‌رو شد. به‌نظر این سریال هم طنز است.
مدیری در حال حاضر اسکار را در حال پخش دارد که از برنامه‌های جذاب پلتفرم‌ها به‌شمار می‌آید.
پلمب بیمارستان محب مهر به دلیل کشف حجاب صحت ندارد